Lachen met je innerlijke criticus

Een criticus* lijkt verre van grappig, totdat je er ineens ander naar kijkt en ziet dat het eigenlijk een grote dramaqueen is.

Met dubbele gevoelens ging ik de opdracht aan: laat je innerlijke criticus aan het woord en schrijf tien minuten lang onafgebroken precies op wat de criticus tegen je zegt. Was dat nou wel zo’n goed idee? Maakte ik de criticus daarmee niet veel te sterk?
Mijn criticus stond natuurlijk te springen om de pen over te nemen, die had wel wat te vertellen. Hoe langer we schreven, hoe sterker de belachelijkheid ervan tot me doordrong. Je had eeuwig patiënt moeten blijven, je zou eeuwig therapie moeten volgen, ze zouden je moeten aangeven voor het idee dat je iets voor anderen zou kunnen betekenen. Wie kan dat nog serieus nemen? Ik niet meer.

Na het voorlezen wat mijn innerlijke criticus had geschreven barstte ik in lachen uit. Wat een briljante hysterica is die criticus!
Wanneer mijn criticus nu naar voren komt probeer ik haar niet te negeren of in een hoekje te duwen. Ik nodig haar uit op de thee, geef haar een snoepje (liefst zo’n plakkerige waar ze lang mee bezig is, dat dan weer wel), knik begrijpend en ga door met wat ik aan het doen ben. Eigenlijk is ze gewoon een bang kind dat mij nodig heeft om te laten zien dat we niet meer in vroeger leven, maar in het hier en nu, waarin we nieuwe dingen mogen doen en kunnen groeien tot grotere hoogte dan ze zich ooit kon indenken.

Hebben jullie ook zo’n innerlijke dramaqueen?
Wat voor bizarre dingen zegt dit deel van jou?
Hoe behandel je hem of haar?

*De innerlijke criticus is het deel van jezelf dat denkt dat het nooit goed genoeg is, die overal kritiek op heeft. Deze innerlijke criticus heeft (bijna?) iedereen. Hoeveel macht deze heeft verschilt per persoon en per moment.