Zelfzorg, kan iemand anders dat niet doen?

Deze blog heb ik geschreven voor de nieuwsbrief van partnerorganisatie Stichting ZEBRA Voorlichting. Met illustratie van SanDraws.

Zelfzorg is iets waar ik veel strijd mee heb gehad, en met momenten nog steeds heb. Soms wil ik namelijk helemaal niet voor mezelf zorgen, dan wil ik dat anderen voor mij zorgen. Ik wil dan klein zijn, niets hoeven te regelen of beslissen. Ik wil dat iemand anders keuzes voor mij maakt, me vasthoudt en zegt dat alles goed komt.
Dat zijn dingen die niet meer kunnen, of tenminste, niet volledig. Ik heb het absoluut geprobeerd, alsof mijn leven er vanaf hing. Een fijne docente op school in vertrouwen nemen in de hoop dat ze al mijn problemen zou oplossen. Het praten met haar was fijn, maar ze kon niets voor me oplossen en verwees me door naar de GGZ. Zouden ze daar dan voor me zorgen? Ja, dat deden ze, precies 45 minuten per twee weken, terwijl ik altijd iemand nodig had. Een collega op het werk die haar hulp aanbood dan misschien? Ik mocht bij haar blijven logeren, ze zette thee voor me, kookte voor me. Totdat ze het contact verminderde omdat het te zwaar voor haar werd. Een opname leek nog de enige optie te zijn.
De opname heeft hierin zeker geholpen: ik kreeg rust door de structuur, ik at weer gezond en had mensen om me heen. Maar het ècht voor mij zorgen, dat ervaarde ik niet. Ik kon uren in een hoekje van de bank weggedoken zitten, hopend om opgemerkt te worden, zonder dat er therapeuten naar me toe kwamen. Ik moest nog steeds mijn eigen beslissingen nemen en die enkele keer dat dat voor me gedaan werd ging ik daar hevig tegenin  omdat het een keuze was die mij niet hielp.

De enige conclusie die ik na al die jaren kan trekken is: er is niemand die volledig voor mij gaat zorgen, behalve ikzelf. Dat wat ik met zoveel energie buiten mezelf aan het zoeken ben geweest wil ik nu vanbinnen vinden. Ik ben degene die voelt welke beslissingen de juiste zijn, ook al weet ik dat niet altijd direct. Ik vertrouw erop dat het goed komt, wat er ook gebeurt. Ik vind het nog steeds fijn om dat af en toe van een ander te horen, maar ik kan ook zonder. En nog beter: ik kan er zelf om vragen. Ik hoef niet af te wachten totdat iemand ziet wat ik nodig heb.
Het is heel fijn en geruststellend om voor mezelf te kunnen zorgen. Soms is het nog steeds zwaar en ik verlang nog steeds met momenten naar iemand anders die voor me zorgt. Ik probeer dan na te gaan wat ik van de ander wil: dat er afspraken voor me afgezegd worden omdat ik het te druk heb en dat zelf niet durf, een arm om me heen, horen dat ik het goed doe, een kopje thee en een dekentje krijgen. En ook al wil ik dat een ander het doet, ik probeer het nu zelf te doen: ik zeg zelf een afspraak af, vraag iemand om me even vast te houden, zeg tegen mezelf dat ik goed bezig ben en maak een kop thee en een kruik. Soms terwijl ik baal dat ik dit zelf moet doen, maar toch voel ik me daarna vaak beter en dichter bij mezelf.